Papież Nasz Ojciec.

Papież człowiek nadziei - Być  ''Papieżem ale pozostać Człowiekiem”.

                We współczesnym świecie niespokojnym, gdzie życie ludzkie jest tak kruche i przemijające, coraz trudniej uświadomić sobie  sens tkwiący w cnocie, jaką jest świętość. Bycie świętym może przyjmować wiele postaci w naszym życiu, ale wszystkie one sprowadzają się do jednego - dobra. „Czynić dobro, unikać złego”- jest to możliwe, choć czasami bardzo trudne. Człowiek jest istotą która, potrafi kochać, tylko tu pojawia się problem co zrobimy? czy otworzymy się w miłości?,  czy zamkniemy w samouwielbieniu ?. To właśnie są wielkie zmagania w których rozgrywamy  „wymiar naszego życia. Pierwsza opcja - EGOIZM, prowadzi do samotności. Papież nigdy nie pozwolił, żeby człowiek został SAM. Pochylał się nad ubogim, spragnionym i poranionym człowiekiem - był dobry jak chleb, miał świadomość  człowieczeństwa i serce. Druga opcja MIŁOŚĆ, wiedzie ku życiu we wspólnocie i to tworzy RADOŚĆ. Współczesnemu człowiekowi brakuje, radości brakuje ludzkiej uprzejmości. Człowiek ciągle gdzieś biegnie SZUKA. Papież mówił  „DUC IN ALTUM"- NIE BÓJ SIĘ WYPŁYŃ NA GŁĘBIĘ. Kiedy tak naprawdę, każdy z nas by wypłyną, wziął ster w dłonie i zadał sobie kilka ważnych pytań.  Czy bez wojen jest możliwy świat?, STOP przemocy.  Jest!,   bo każdy ma swój statek i swoje dłonie wtedy,  przegoni się lęk i strach otrze łzę i popłynie się dalej. Papież mówił NIKT NIE JEST SAMOTNĄ WYSPĄ - centrum to dusza człowieka,  z niej wypływa źródło,  którym powinniśmy się dzielić. Jan Paweł II kochał Tatry a Tatry kochały i nadal kochają J.P. II. Papieża wielkiego serca, Papieża pokoju, ogromnej wiary w to, że jutro może być lepsze. Papieża gór, który zawsze uważał,  że będąc w górach jest się bliżej Boga. Nigdy nie patrzył na człowieka z dołu spoglądał w głębie przez oczy - odbicie duszy.   W  sercu jego zawsze paliła się  ISKRA miłości.  Życzę Wam  i sobie tego Jego TOTUS TU - cały Twój. Bierzmy przykład z tej świętości i  Idźmy jego śladami. EK